عزیمت خطیر یا اخراج ذلت بار

رجوی که پس از فرار از ایران به فرانسه پناه برده بود، فکرش را هم نمی کرد که دولت فرانسه او را برای برقراری روابط ی با انقلاب نوپای ایران معامله کند. 17 خرداد سالروز اخراج مسعود رجوی از فرانسه و پناه بردن رسمی او به آغوش صدام حسین و حزب بعث عراق است.

رجوی در آخرین شب حضورش در فرانسه، با کمال وقاحت در پیامی به هوادارانش این شعر را خواند:

در میان توفان هم پیمان با قایقران‌ها      گذشته از جان باید بگذشت از توفان‌ها

او جنگ ایران و عراق را طوفان و حزب بعث و صدام حسین را قایقرانان توصیف کرد و راه برون رفت از طوفان را هم پیمانی با دشمن م که از سوی 80کشور بصورت مستقیم و غیرمستقیم حمایت می شد عنوان می کند.

رجوی همیشه فرار بی سرو صدایش از ایران را با آب و تاب فراوان و قهرمان گونه بازگو می کرد. حالا تبلیغات چی های خودش را در عراق مستقر کرده بود تا به محض نشستن هواپیمای حامل او در فرودگاه عراق، ورود او را همچون ورود یک ابرقدرت و یا تمدار شناخته شده پوشش دهند و از او همچون قهرمانان استقبال کنند.

اگرچه شرایط آنگونه پیش نرفت که عراق مدفن مسعود رجوی شود اما غیبت چندین ساله او هم دست کمی از اخراج مجدد ندارد که هیچ، چه بسا ذلت بار تر از اخراج ها نیز هست. چرا که این بار حتی فرصت توضیح و توجیه ناپدیدشدن را هم پیدا نکرد. سرکردگان فرقه رجوی برای بستن دهان منتقدین و البته هواداران که خواهان دانستن وضعیت سرکرده ی اصلی خود هستند پاسخ مضحک و احمقانه ای به آنان داده اند و آن اینکه غیبت مسعود رجوی برای حفظ جانش هست.